Welkom

Mijn Eiland

Als op Goeree de molens draaien
de wind hun wieken om doet zwaaien
dan voel ik mij thuis

Als het riet langs de sloten meewaait in de wind
mij blij maakt door haar goudgele tint
dan voel ik mij thuis.

Als  in de polder op het land wordt gewerkt
waardoor de hoop op een goede oogst  wordt versterkt,
dan voel ik mij thuis

Als aan de stranden de kinderen spelen
oud en jong zich nimmer vervelen
dan voel ik mij thuis

Als ik mij verheug op de prachtige dijken
met bloemen die de bermen bestrijken,
dan voel ik mij thuis

Als in het voorjaar de tulpen in bloei staan
de velden in vele kleuren op gaan
dan voel ik mij thuis

Als voorbij varende bootjes mij een groet toezwaaien
hun vriendelijke lach mij aan komt waaien
 dan voel ik mij thuis.

Thuis, op ons eiland, het mooie Flakkee
Ik ben er gelukkig en voel mij tevree
op dat eiland , omgeven door water en zee

Goeree -  Overflakkee

©Mieke van den Tol

Toneel

Mijn leven is als een pijp kaneel
ik zuig eraan en krijg mijn deel
er waren vele  mooie momenten
ik ben gezegend met talenten

Ook verdriet heb ik gekend
doch werd door liefde steeds verwend.
maar dat kon niet eeuwig duren
de dood was niet te besturen.

Verdriet heb ik leren te verwerken
weinigen konden  dat aan mij merken
ik ging stilletjes  mijn gang
dóórgaan  was van levensbelang

Ik hulde mij  in zwijgzaamheid
wilde mijn gevoel zeker niet kwijt
speelde daarom vaak toneel
droogde mijn tranen emotioneel

Ouder   worden in deze tijd
Heus dat is geen kleinigheid
Ik denk dan aan de telefoon
Bellen   kan niet meer   gewoon.
Je moet altijd bereikbaar wezen
met een mobieltje waar je ook op kan lezen
Heb je helemaal niets meer te vrezen.    

Een treinkaartje kopen gaat niet lukken
Je moet bij de automaat overal op drukken
om ons allemaal te plezieren
Gaan we nu ook   internet bankieren
Je moet dan wel de code weten
Maar die ben ik weer vergeten

We werken nu allen digitaal
En de meesten vinden dat geniaal
Maar voor de ouder wordende mens
Zitten we daarmee aan de grens
Want   al die techniek gaat voor ons verloren
Kan ons echt niet meer bekoren.
Oud worden in deze tijd,  

Nee, dat is geen kleinigheid.

© Mieke van den Tol

Het lied van de zee

Aan zee droom ik de zoetste dromen
Ruisende branding streelt mijn oor
Ik laat de stilte tot mij komen.
De wind streelt zachtjes mijn gehoor
een wereld die mij toebehoor

Ik lig aan het strand zoetjes te dromen
laat mijn gedachten rustig gaan
zij zweven vooruit naar verre oorden
Voorbij de horizon en de maan

Een schip heft zich hoog, boven de golven
De wind speelt met haar een vrolijk spel
Zij duikt in de golven en komt weer naar boven·
een zeeman vol vertrouwen… We redden het wel

Ik hou van het water, ik hou van de zee
dat is al zo lang mijn lust en mijn leven
Die liefde neem ik steeds met mij mee
Zolang als het leven mij is gegeven

 ©Mieke van den Tol

De Grevelingendam

In een ver verleden
Nu 50 jaar geleden
Is er een moment gekomen
Dat  de Grevelingendam in gebruik is genomen.
Vanaf toen  konden de mensen gemakkelijk
van het ene eiland naar het andere komen.

De verbinding tussen twee eilanden werd een feit.
 Na zoveel jaren…..,  werkelijkheid.
De minister  opende met zijn sleutel
De poort die toegang bood tot de overkant,..
naar het vaste land.

Twee eilanden werden met elkaar verbonden
Dat was een plechtig  moment
want de bewoners raakten uit hun isolement.
Eerst moesten zij maken,  gebruik van een boot
die voor hen de afstand ontsloot.
nu kunnen zij over een  weg, die men gemakkelijk afleg

Men is met de auto snel aan de overkant
voor werk en contacten op het vaste land
Meer werkgelegenheid bood zich aan
Omdat men gemakkelijk naar het vaste land kon gaan
en dat schept met de rest van Nederland een band

Men raakte wel wat vrijheid kwijt
Toeristen bezochten nu hun stranden
en het eiland verloor zijn eigenheid
Zij legden de rust op het eiland aan banden.
Maar brachten ook werkgelegenheid

We vieren vijftig jaar het ontstaan van de dam
Vijftig jaar verbondenheid en  betrokkenheid
We zien de toekomst blij tegemoet
Met voorspoed en welvaart in overvloed
en dat is goed…………..

©Mieke van den Tol

Man en  vrouw,  aan elkander gelijk.
hebben elkaar nodig, bewijst de praktijk.
geborgenheid zoeken zij bij elkaar.
zorgen daarom heel goed voor elkaar.

Hij doet de klussen en zij doet de was
hij zorgt voor ’t gezin, brengt geld in de kas.
zij kookt zijn prakje en wast zijn vuile sokken.
hij troost haar wanneer zij is geschrokken.

Zij hebben elkander het goede beloofd
‘t maakt niet uit wie er zich voor uitslooft.
zij willen elkander gelukkig maken
en hebben zodoende evenveel waarden.

Hij verbouwt met liefde het huis en de tuin.
zij loopt met stoffer en blik, ruimt al zijn puin.
samen kunnen ze de wereld aan.
en zullen tevreden verder gaan

© Mieke van den Tol

Ons rugzakje.

Wij allen dragen in het leven
een rugzak met ons mee
De ene zak draagt dan wat lichter
Een  ander sjouwt er soms wel twee.

Allen hebben we te dragen.
Pijn en vreugde, maar ook verdriet.
We aanvaarden het in stilte
Niemand is er die het  ziet

Soms wordt het ons te machtig
Kloppen we bij vrienden aan
Dan wordt de rugzak weer wat lichter
Het heeft ons even goed gedaan.

Lief en leed tezamen delen.
Niet verkroppen in je hart
Samen praten, samen huilen
Samen één, gedeelde smart.

--------Mieke van den Tol.-------

Ik kocht een niemendalletje
Zo’n kittig klein gevalletje
Mijn kontje paste er heel mooi in
Ik had het heel goed naar mijn zin.

Mijn maatje zag dat alles aan
Zag mij in mijn blootje staan
Zijn lusten werden opgewekt
want bijna niets was nog bedekt.

Dat kleine hippe tijgermodelletje
Trok hij al ras van mijn blote velletje
O wee, o wee, ik was de klos
Heftig ging hij erop los.

Zou ik het nou nimmer leren?
Ik kon me ook niet meer verweren.
Niet dat ik dat zo erg nou vond
Dat hij kneep in mijn blote kont.

========
Mieke

‘s Avonds voor het slapen gaan
Ga ik voor mijn venster staan
Ik zie de sterren en de maan
Stilletjes laat ik mijn gedachten gaan

Die  grote ster, is dat mijn vader?
Zijn heengaan deed mij zo’n verdriet
Wij stonden elkander heel erg  nader
Ik hoop dat hij mij nu ook ziet.

Die ster die straalt, is mijn mama
Zij is lang met het leven doorgegaan
Maar nu zie ik haar ster naast vader staan.
Zij ging mijn vader achterna

En zie, die ster daar, hoog en fier
Dat is mijn geliefde man
Hij was mijn maatje, is ook hier
Ik huilde toen ik afscheid nam.

Er staat nóg een ster
Zie daar…..hij staat heel ver.
Lang mocht hij niet bij mij zijn
Het afscheid van hem, deed mij veel pijn.

Ik kijk naar de sterren en zie hen daar
We waren zo’n gelukkig paar
Maar de mens wikt en God beschikt
Ik heb mij daarin nu geschikt.

Stil aan verzachte mijn diepe smart
Aan hen die ik verloren had
Vergeten zal ik hen nooit ofte nimmer
van hen houden, zal ik immer.

Het geluk heeft mij nogmaals aangeraakt
Ben uit het duister weer ontwaakt
Nu zwerf ik weer langs ‘Heren wegen.
Waar die ook mogen zijn gelegen.

Nu kijken we samen naar de sterren
Naar onze geliefden, daar van verre
We schenken hen een lieve groet
en weten, het is nu weer goed.

Zij gunnen ons, ons nieuw geluk
De liefde die ik nu weer pluk
Het leven heeft weer nieuwe zin
Er is opnieuw een nieuw begin.

Mieke B.

Waarom

Waarom is er in de wereld
Zoveel oorlog en geweld
Is het omdat een mensenleven
Voor vele mensen niet meer telt?

Waarom heb ik zoveel vragen
Die aan mijn geweten knagen.
Omdat ik steeds weer zie gebeuren.
Dat er zoveel mensen treuren.

Om het onrecht, hen aangedaan.
Waar is hun recht dan om te bestaan?
Waarom verschil tussen arm en rijk.
Wij zijn toch immers, allen gelijk?

Honger hoeft men niet te lijden.
Want voedsel is er in overvloed.
Daar hoeven we niet voor te strijden.
Waarom verdeelt men dat niet goed?

Omdat voor velen het geld belangrijker is.
Daarom is er zoveel droefenis
Bij mensen die met honger leven.
Laten wij toch om hen geven!

Laten we delen wat wij hebben vergaard.
Omdat het noodlot ons heeft gespaard
Waarom blijf ik zitten met mijn vragen.
En moeten zij alle leed maar dragen?

Er is in de wereld zoveel geween.
Want honger en pijn heeft menigeen
Maar laat ons proberen met elkander
Te geven en delen met de ander.

Zodat er eens……..

Geluk en voorspoed zal zijn voor ons allen.
Want dat is nu mijn grootste wens
Dat er geen kanonnen meer zullen knallen.
We zijn toch immers, allen…

Mens?
==========

…..Mieke B….

‘k voel mij verbonden met het leven
met mijn geliefden en de zee
Het leven heeft mij veel gegeven
‘k Voel mij daardoor heel tevree.

Mijn werkzaam leven is ’t verleden.
‘k Geniet nu van mijn ouden dag
Ik kan mijn tijd weer vrij besteden
‘k Begin elke dag nu met een lach.

De jaren zijn zo snel vergleden.
Mijn haren worden nu al grijs
Ik denk met weemoed aan ‘t verleden.
Toen ik gaf, mijn onschuld prijs.

Kind’ren werden mij geboren
Zij zijn de paar’len van mijn bestaan
Ik heb mijn onschuld toen verloren
Heb lief en leed met hen doorstaan.

‘k Voel mij met hen zozeer verbonden
Weet mij door hen geliefd en bemind
‘k heb het geluk door hen gevonden
Wij zijn allen, eensgezind

Nu ben ik oud en geniet van het leven
Voel mij verbonden met al wat leeft
Met alles wat mij is gegeven
En wat het leven mij nog geeft

Mijn geluk heb ik gevonden
In de rust van alledag
Genezen zijn nu alle wonden
Nu niets meer ‘moet’ en alles ‘mag’ .

+++++++++
©Mieke B.

Het  Brielse meer

Een scheepje vaart op ‘t meer
en golfjes doen het deinen
Statig zwemt de zwaan voorbij
tezamen met haar kleinen.
Ganzen gaan ruziënd tekeer

Een diepe, blauwe lucht
Een zucht over het water
en als een zacht gerucht,
klinkt tussen het hoge riet
’t gezang van een Karekiet.

Het water is zo rein,
je kijkt tot op de diepte.
’t Is heerlijk daar te zijn.
Een Fuut kwam langs,
en piepte.

Op ’t meer trekken de zwanen
in colonne samen op
De moederzwaan vooraan
De jonge zwanen,
erachter aan.

Hun lange halzen zoeken
Tussen’ t kroos en waterpest
zoeken en kijken in alle hoeken
Naar al wat smaakt en eetbaar is
voor een heerlijke feestdis.

Bij een goede temperatuur.
en in de rust van de natuur
is het fijn om hier te zijn
en bij een heerlijk glaasje wijn
genieten wij van het goede leven.

©Mieke Batenburg/van den Tol

Noot: Wij houden van het Brielse Meer
en willen haar schoonheid behouden.

Vandaag zou ik willen zingen,
willen dansen, willen springen
De nieuwe dag is weer ontwaakt
wat  mij zo gelukkig maakt.

Het wonder is alweer geschied,
een nieuwe dag waarvan ‘k geniet.
De warme zon die mij begroet
Haar warme stralen doen mij goed.

Vandaag wil ik blij zijn, wil ik vrij zijn
‘k Geniet van het wonder om mij heen
van alle dingen, groot en klein
De wond’ren rijgen zich aaneen.

Elke dag opnieuw genieten
Van de schoonheid om ons heen.
van boterbloemen en margrieten
wonderen stapelen zich opeen

‘k Voel mij gelukkig en tevreden
met  alles wat het leven biedt.
De jaren die al zijn vergleden
en de wonderen  in het verschiet.

===========Mieke===========

Bij het ochtendgloren
en het krieken van de dag
wordt een nieuwe dag geboren
Die ik weer beleven mag.

'k Zie het zonlicht binnen schijnen.
Ik moet nog wennen aan het licht
dat gefilterd door de gordijnen
mild schijnt in mijn aangezicht.

Ik rek mij uit en strek mijn benen.
Energiek kom ik dan uit  bed.
De slaap is ineens verdwenen
Als ik het raam heb opengezet.

Frisse lucht stroomt er naar binnen,
't Vervult mij met hernieuwde moed
'k wil deze dag opnieuw beginnen,
en treedt haar daarom blij tegemoet.

Want vandaag, dat is de eerste dag
Van de rest van mijn bestaan.
en met een stralend, blijde lach.
Zal ik blijmoedig verder gaan.

©Mieke Batenburg

Zal ik wel, of zal ik niet,
de drempel overschrijden.
Wat zal er zijn in dat gebied
Vreugde, pijn of lijden.

Ik word genomen bij de hand
Een helder licht dat mij verblind
Wanneer  ik daar ben aangeland,
en  ik mijn eindpunt vind.

Ik zie de schoonheid om mij heen
en voel alleen maar liefde
Ik ben niet langer meer alleen
Niets dat mij nog griefde.

Ik zal die drempel overgaan
en vrede ondervinden
Mijn vrees zal ik doorstaan
en ’t verblindend Licht daar vinden.

Ik wil die vrede binnengaan
ontmoet daar mijn geliefden.
Zij zijn mij eerder voorgegaan
Iets dat mij zeer ontriefde..



=========Mieke B.==========

Als ik voor het slapen gaan,
Kijk, naar de sterren en de maan
Is het of ik je daar zie staan
En je kijkt mij lachend aan.

Jij bent toen van mij heengegaan.
Je kon het leven niet meer aan
Rustig ben je in geslapen.
En ik moest al mijn moed oprapen

Om mij er door heen te slaan, maar.
 als ik kijk naar de sterren en de maan.
Zie ik jouw lachende ogen aan.
Zij zeggen mij, vol vertrouwen door te gaan.

Gesteund door je lach en lief gebaar
Heb ik vrede en weet je daar
en hoewel ik je vreselijk mis
Wens ik je de rust en vrede die daar is.

==========

Noot; Ik zal je nooit vergeten, mijn lief
Mieke B. 15 januari 2012

’t Grootste cadeau, aan ons gegeven.
Is een gezond en gelukkig leven.
Laten ons genieten van elke dag
Zonder verdriet en zelfbeklag.

Winst en verlies staan naast elkaar
Dat is nu eenmaal onafwendbaar
Want waar men eerst verlies heeft geleden
Blijkt de strijd straks alweer gestreden.

Men komt  verloren uit de strijd
Maar na verloop ven enige tijd
Blijkt dat wat er is gebleven
De moeite waard is om te leven.

Moeizaam pakt men de draad weer op
Langzaam kruipt men uit het Slob
Kijkt  tegen ‘t leven anders aan
en is met nieuwe moed, verder gegaan.

Men heeft verloren allerminst
Want wat verlies was, wordt dan winst
Gesterkt komt men dan uit de strijd
en is tot actie weer bereid.

Vrede en vreugde valt ons ten deel.
Verdriet en zorgen haast evenveel
Maar als men alles op een weegschaaltje  legt.
Hebben we ’t in het  leven nog niet zo slecht.

De moraal:

Laat bij zorgen en verdriet het hoofd niet hangen maar recht je rug en schouders en pak jezelf aan.
Dan zal het tij zich keren en komen er weer betere tijden.

Mieke B.

Lente

De lente is begonnen. 
al is het nog wat fris.
De kou haast overwonnen
Als ik mij niet vergis.

De zon mag mij verwarmen
Daar ben ik echt aan toe.
Ik zal haar komst omarmen
'k wordt van die kou zo moe.

De zomer mag nu komen
'k Verheug mij op haar warme zon
Daarvan wil ik nu al dromen
'k wou dat die zomer maar begon

 © Mieke Batenburg

Vrijheid, blijheid!

Zo vrij zijn als een vogel,
Zo blij zijn als een kind.
Dat onder moeders vleugels
Zo teder wordt bemind.

Zo ging ik door het leven.
Liet hier en daar een traan.
Maar op mijn eigen wieken,
ben ik blijmoedig doorgegaan.

Zo, op mijn eigen vleugels.,
Zwevend in de wind .
Hanteer ik streng de teugels.
Wil  ik blij zijn,  als een kind.

========================

Mieke Batenburg,  23 juli 2011

Ik ben een mens van vlees en bloed
‘k Probeer te leven zoals het moet
Met hart voor alles wat er leeft
Hetgeen mij zoveel vreugde geeft.

Het leven lacht mij tegemoet
Met elke dag die ik begroet
‘ k Probeer te denken aan een ander
Steun te geven aan elkander.

Maar…………,

ik ben slechts een mens van vlees en bloed
en ook al weet ik  hoe ik leven moet.
Gaat het niet altijd zoals ik wens
Maar ach……..ik ben ook maar….

Gewoon, een mens!
==================================

©Mieke Batenburg
www.MiekesPlekje.nl

Vandaag is het de eerste dag,
van de rest van mijn bestaan.
Ik denk zo vaak :
'Hoeveel van die dagen,
zou ik nog mogen gaan?'

Elke dag een nieuwe kans
en ied're dag opnieuw een feest.
'k Beleef die dag weer onbevreesd.
en weet ik leef en héb geleefd!
Het is een fijne dag geweest.

Morgen is er wéér zo'n dag.
Is dàn de eerste van mijn bestaan.
'k beleef weer vele avonturen
en zal vol vertrouwen verder gaan.

Nieuwe uitdagingen - nieuwe kansen 
'k Ga er lekker tegenaan
Ik lach en zing, 'k zou willen dansen.
Géén dag wil ik meer overslaan.

'k Zie de toekomst zonnig tegemoet
'k Tel mijn zegeningen, in overvloed.
Ik kan de hele wereld aan
Wil midden in het leven staan.

'k Ben dankbaar voor 't verleden
Maar meer nog voor het heden.
Het leven is mooi, voor wie 't wil zien.
Ik krijg meer, dan dat ik verdien.

Dank U Heer!

Het Turkse fruit laat ik in Turkije,
want dat vind ik te pikant.
En aan die stomme vrijpartijen
heb ik vreselijk het land (;<))

Ik hou wel veel van Goudrenetten.
Die verstikken mij in haar netten.
En met een heerlijk stuk meloen
wil ik het ook wel graag eens doen.

De druiven smaken wonderwel.
Ik heb ze ’t liefste zonder vel.
Zo’n sappige druif streelt dan mijn mond.
Terwijl  het sap mijn lippen vond.

Van Dadels, vijgen en zo meer,
Raak ik bezeten, telkens weer!
En van die zachte Kiwi’s en olijven,
komt het genot naar bovendrijven .

De peer  smelt zalig op mijn tong,
wanneer zij bij mij binnendrong
Het heerlijk vlees is zo pikant.
Het sap druipt zomaar van mijn hand.

Perziken en abrikozen,
doen mij soms verlegen blozen.
’t Is de vorm die mij wat doet
en dat is niet altijd goed.

Fruit prikkelt steeds mijn zinnen.
Ik voel mij dan zo goed van binnen.
Het leven heeft mij veel gegeven.
Een lang, gezond en gelukkig leven.

MiekeBatenburg/van de Tol

Vogels.
Zij vliegen
naar het licht.
Maar waar is de zon!
Gevlogen?

=======

Wind.
Donkere wolken
Kopjes op de golven
Water waait over de boot
Dreiging!

Twee elfjes.
Gemaakt naar het op dat moment onrustige weer.

Vakantie Dierenleed

Vacantietijd is aangebroken.
Koffiers worden ingepakt.
In menig gezin wordt dan gesproken.
Hoe leggen wij dit jaar contact?

Met mensen die voor Fikkie zorgen
voor een redelijke prijs.
’t Moet wel geregeld zijn vóór morgen
Want dan gaan wij fijn op reis.’

Zo’n huisdier is dan problematisch,
want waar laat je nou zo’n beest?
En ook het zoeken naar logies
is helaas voor niets geweest.

Dan maar spullen in de wagen
en het hondje gaat braaf mee
Nog enkele verwachtingsvolle dagen
dan zijn we heerlijk aan de Zee.

Op de Camping aangekomen,
blijkt dat honden niet welkom zijn.
Dan maar snel een besluit genomen
Al doet het wel een beetje pijn.

Ze brengen Fikkie naar het naaldbos
en zoeken daar een schaduwplek
Geven hem water en ook nog wat brokken
en hopen dat iemand hem heel gauw ontdek’

Dan wordt er snel weer gas gegeven
en zijn zij van hun probleem verlost
en Fikkie is bibberend achtergebleven
Het probleem heeft gelukkig geen geld gekost.

Verdrietig kijkt Fikkie om zich heen
Waarom heeft men hem dat aangedaan
Eenzaam is hij, en zo alleen
Zijn baasje liet hem zomaar staan.

Vastgebonden aan een boom
lijkt het haast een boze droom.
Een dier verdient toch na jaren trouw
Dat het baasje van hem hou?

Mensen denk toch aan uw dieren
Wanneer u met vakantie gaat

Laat ook hen vakantie vieren
en zet uw hondje niet op straat.

De klok is weer vooruit gezet
Ik kwam wat vroeger uit mijn bed,
Maar dat leed was  gauw geleden.
‘k Ben met dit stelsel best tevreden.

De zomertijd is ingegaan.
en  dat idee staat mij wel aan
Het blijft nu dus wat langer licht
Ik kijk de zomer in ’t gezicht

Al wat leeft richt zich dan op
Bomen, struik en rozenknop.
Mens en dier zijn allen blij
De zomerzon komt dichterbij.

Het leven is goed in het Brabantse land,
Daarmee is dus helemaal niets aan de hand.
Het enigste dat ik zo vrees’lijk mis.
Is dat de liefde in mijn leven is!

Ik wil mij koest’ren in jouw armen.
Mijn hart aan jou verwarmen!
‘k Wil verzinken in jouw blik!
Daar nooit meer uit ontwaken, dàt wil ik!

‘k Wil weer vlinders voelen in mijn buik.
Alsof ik zómaar in het diepe duik.
Nooit meer ontwaken, slechts samen zijn!!
God, wat is het leven fijn!

 Het zijn nu nog slechts ‘dromen’.
Zal het er werkelijk weer van komen?
Dat de liefde mijn pad weer kruist?
En dat mijn bloed weer in mij bruist?

 Want ons is het leven gegeven,
Om gelukkig te zijn én de liefde te beleven.
Ik wil LEVEN voor honderd procent!
En kunnen zeggen……
Ik heb het leven gekend!

©Mieke Batenburg

Beeldende kunst is iets dat mij boeit
en dat gestaag onder mijn handen groeit.
Ik maak een Picasso, dan een Van Gogh
Ik zie het melkmeisje van Rembrandt van Rijn.
Ja, naar beeldende kunst kijken vind ik fijn.
Of de Kunstenaar nu groot is of klein.

Vocale kunst trekt mij ook aan.
Naar elk concert wil ik graag gaan.
Of het nu swingende jazz is of klassiek.
Ik hou van de meeste soorten muziek.
Een goed orkest kan ik ook van genieten.
Daar laat ik iets anders dan gaarne voor schieten.

Schrijven en dichten is een verhaal apart
Daaraan heb ik verloren mijn hart
Als in elke kunst kun je er je gevoelens in kwijt
Ik schrijf over de liefde, maar ook over eenzaamheid.
Over vrijheid en waarheid en ook over de eeuwigheid
Nee van deze hunkering naar poëzie heb ik nimmer spijt.

Dan is er een Kunst die ik niet mag vergeten,
Daarin bijt ik mij vast en geniet, zeker te weten.
Het is de Levenskunst die ik geniet
en die mij al wat ik nodig heb biedt.
Geen kunstenaar die Hem evenaart.
Die Levenskunst is mij het meeste waard.

©Mieke Batenburg,Mei 2004

Dit gedicht schreef ik kort na het overlijden van mijn lieve man. Ik moest vandaag sterk aan hem denken toen ik dit gedichtje tegen kwam op mijn digitale boekenplank
===============

Het licht van de hoop.

Leef vooral voor de kind'ren,
maar leef ook voor mij!
Leef voor de  hele wereld,
en maak mij weer gelukkig en blij!'

'Wordt weer een gelukkig mens
dat is mijn allergrootste wens.
En als jouw tijd gekomen is
Dan volgt onze verbintenis.'

'Tot dan, geniet van het leven,
want dat is toch zo fijn.
Ik blijf op je wachten,
eens zul je weer bij mij zijn.'

===========================================================

Noot: een diepe dankbare gedachte aan hem, die ik nooit vergeten zal.

©Mieke Batenburg, Januari 2004

Ik zie een kindje, neergeveld
Door oorlog en natuurgeweld.
Een moeder die wanhopig huilt
Tranende ogen, uitgepuild.

Ik zie de beelden op ’t journaal
Mensonterend allemaal.
Wat kan ik doen, achter mijn buro
’k Zie de beelden op mijn video.

Een verdrietige vader
In zijn armen een kind
De dood komt al nader
van ’t kind dat hij bemint.

Voor hem was geen eten
Hij werd door de wereld vergeten
’t Sterft daar een ellendige dood
Voor hem was er de hongerdood.

Mensen van het minst allooi.
Beroven hun wanhopige prooi
Plunderend in huis en haard
Voelen zij zich in ’t minst bezwaard.

Het leven gaat gewoon weer door
Wat doen wij voor dit armenkoor?
Zij hebben recht op een beter leven
Dat zou ik hen zo graag willen geven.

Moge toch eens de vrede komen
Die aan zovelen is ontnomen.
Stop agressie en geweld
Biedt liefde en vrede,
dàt is wat er enkel telt.

©Mieke Batenburg

Toen

Toen is toen.
En Nu is nu.
Toen is het verleden,
en Nu het dagelijks heden.

Wat Toen gebeurd is ging voorbij.
Is niet belangrijk meer voor mij.
Ik richt mij nu dus op het heden.
Wil daar mijn aandacht aan  besteden

De toekomst ligt nog in ’t verschiet.
Wat die mij brengt, weet ik nog niet.
Nu is de tijd waarin wij leven.
Zolang die ons nog is gegeven.

Mieke Batenburg
28 februari 2011

Zondagmorgen

Zondagmorgen, neem ik mijn gemakkie
Zondagmorgen, heb ik het  naar mijn zin
Zondagmorgen,  neem ik eerst een bakkie
Een heerlijk kopje koffie wil er dan wel in.

Daarna ga ik eerst eens heerlijk douchen
'k Neem daarvoor rustig, ruim de tijd
'k Knuffel dan mijn allerliefste poezen
en geniet van hun aanwezigheid.

Zondagmorgen; kan ik zo genieten
Neem een broodje ei bij het ontbijt.
Kijk naar het gekroel van mijn parkieten
en ben tevreden met het leven dat ik leid.

Zondagmorgen; Ga ik dan naar buiten
Zoek de zon op en geniet van de natuur.
'k Hoor de vogels in de bomen fluiten.
Ja, alles daar is zuiver en zo......puur! 

Onder de bomen is het dan goed toeven
'k Vlij mij neer op 't mollig, groene mos
Ik kan de rust en sfeer daarbij goed proeven
'k Voel mij blij en 't maakt mijn zorgen los.

Zondagmorgen, is een moment van vrede
'k Kan de nieuwe week weer rustig aan.
'k Recht mijn rug en neemt die vrede mede
om tevreden en gesterkt weer verder te gaan.

©Mieke Batenburg, 2004

Ik zou zo graag willen,

Dat de rijken de armen voeden
Dat de honger in de wereld wordt gestild.
Dat er géén oorlogen meer woeden.
Dat er géén geld meer wordt verspilt.

Ik zou zo graag willen,

Dat er eten is voor iedereen ,
Dat er een dak is boven ieders hoofd.
Dat er alléén maar vreugde is en géén geween.
Dat de één de ander niet meer berooft!

Ik zou zo graag willen

Dat er niet zovelen moeten sterven.
Dat ieder de medicijnen betalen kan.
Dat we ons geweten niet hoeven te verbergen.
Dat in héél deze wereld,
een jongen kan worden; een màn!

Daarom
Wil ik U allen vragen,
Te bidden voor onze medemens.
En, gezamenlijk hun leed te dragen.
Dàt is nu mijn grootste wens.

Daarom,
Wens ik U allemaal het beste.
Liefde, vreugde en zo meer.
Laten wij, uit het rijke Westen.
Zorgen voor een goed beheer.

Van de aarde, ons gegeven,
Door onze Goede Lieve Heer.
Ieder mens heeft recht van leven.
Dàn komt ook de vrede weer!

©Mieke Batenburg

Het concert des levens.

Van het concert des levens,
krijgt niemand een program.
Dat werd mij meteen al duidelijk,
toen ‘k op deze wereld kwam. 

Het was kouder dan ‘k gedacht had
Moeders schoot was heerlijk warm.
’k Werd gemeten met een meetlat.
Liefdevol in vaders sterke arm.

Een wereld ging er voor mij open
Aarzelend deed ‘k mijn eerste pas.
’k Leerde praten, ‘k leerde lopen.
’k Deed in de pot mijn eerste plas.

Ik werd groter, moest ervaren
Dat soms een wens niet werd vervuld.
’k leerde daardoor zelf te sparen
Voor die felbegeerde, katapult.

In de rest van mijn mooie leven,
Kende ik verdriet maar ook geluk.
’k Heb geleerd mijzelf te geven.
Het Is de dag: die‘k nu nog pluk! 

Nu ik ouder ben, wil ik weten
Wat  er nog ligt,  in het verschiet?
Waarop zou ’k nog durven hopen?
Eerlijk gezegd; ik weet het niet!

’k Weet wél dat ’t concert des leven.
Met haar onduidelijke program.
Mij dat gene heeft gegeven.
Waarvoor ‘k op deze wereld kwam.

© Mieke Batenburg

Langs Neer'lands wegen.

Wij wandelen langs paden en wegen
en komen van alles zo tegen.
een boer en zijn vrouw,
een stier aan een touw,
en een haas op de  vlucht in de regen.

Wij komen langs paden en wegen
en komen van alles zo tegen.
Een boerenkar geladen met stro.
een nozem met een keiharde radio
En een mooi bloeiende Gouden regen

Wij zwerven langs paden en wegen
en komen van alles zo tegen.
Een zwerver die vraagt om wat geld
Een vader die moeder even belt
Ook een hond door zijn baas aangeregen

Wij fietsen langs paden en wegen
En komen van alles zo tegen
Een vrouw met een kind in de wagen
Peuters die haar aandacht vragen
Een verliefd stel dat in ‘t gras is gelegen.

Wij rijden langs paden en wegen
en komen van alles zo tegen.
Een koe en een paard
Een man met een baard
Een ruiter die op is gestegen

Zo gaan wij langs paden en wegen
en komen van alles zo tegen
Want waar wij ook gaan
en waar we ook staan.
We hebben genoten, terdege!

Mieke Batenburg van de Tol

Mijn Vriend.

De dag dat ik je heb ontmoet
Herinner ik mij nog, al te goed.
Het was in dat aardige café
Dat jij maakte, je entree.

We kenden elkander via ’t net.
Van de mailgroep en de chat.
We wilden elkaar zo graag ontmoeten
en  persoonlijk eens begroeten.

Het was een wonderlijk moment
mensen te zien, die je niet kent.
In dat gezelschap, was ook jij
Je vrolijkheid maakte mij blij.

We raakten samen in gesprek
Aan gespreksstof geen gebrek.
Sinds die tijd ben jij mijn vrind.
Is het vriendschap dat ons bindt.

Bedankt dat jij mijn vriend wilt zijn.
Voor alle dingen, groot en klein.
Voor je begrip en voor je steun.
Jij bent de schouder, waar ‘k op leun.

Al zijn we dan ook niet een paar
we geven heel veel om elkaar.
Staan voor elkander altijd klaar.
en dat duurt nu al, menig jaar.

===========Mieke B.==========

Poëzie

Zolang we de poëzie beminnen
en er dichters zijn
die  hen bezingen
geluk en vreugde zijn dan mijn.

Zolang  de  dagen zich vullen
met louter vreugde
en de wereld zich verheugt
om alle mooie dingen

Zolang zal ik genieten
van de vrede om mij heen
en ben ik niet meer zo alleen.

Mieke Batenburg van den Tol

De spiegel van het leven

Kijk ik in de spiegel van het leven.
Kijk ik in de spiegel van mijn hart.
Het blijft mij alles om het even.
Ieder mens is anders en... apart!

Zie ik dan de minder goede dingen.
Weet ik dat ook dàt bij 't leven hoort.
'k Spiegel mij in mijn herinneringen.
Zij leven in mijn herin'ring voort.

Elke dag een  feest van nieuw beleven.
Het geeft  mijn leven nieuwe glans.
'k Voel mij daarom sterk gedreven,
We krijgen weer een nieuwe kans.

'k Wens u allen steeds het goede
Veel geluk en nog zóveel meer!!
Méér nog dan men kan bevroeden. 
Liefde en vriendschap  in een goede sfeer.

Mieke Batenburg van den Tol

Lente

De lente is begonnen. 
al is het nog wat fris.
De kou haast overwonnen
Als ik mij niet vergis.

De zon mag mij verwarmen
Daar ben ik echt aan toe.
Ik zal haar komst omarmen
'k wordt van die kou zo moe.

De zomer mag nu komen
'k Verheug mij op haar warme zon
Daarvan wil ik nu al dromen
'k wou dat die zomer maar begon

Mieke Batenburg-van den Tol

============

Mijn hart raakte in vuur en vlam
Zodra jij in mijn leven kwam.
De vonken vlogen er vanaf
’t was Cupido die ons omgaf.

We liepen aan het witte strand,
Innig gelukkig, hand in hand.
en bij de ondergaande zon
was jij het die mij overwon.

Wij waren jong nog en zo pril.
Dat maakte duidelijk verschil
Gelegen in het warme zand.
Belanden wij in sprookjesland.

Oud geworden en ook grijs
brengt Cupido  ons van de wijs.
Het vuur is nog niet opgebrand.
De liefde staat daarvoor garant.

 Mieke Batenburg van den Tol

Ouder  worden in deze tijd
Heus dat is geen kleinigheid
Ik denk dan aan de telefoon
Bellen  kan niet meer  gewoon.
Je moet altijd bereikbaar wezen
met een mobieltje waar je ook op kan lezen
Heb je helemaal niets meer te vrezen.

Een treinkaartje kopen gaat niet lukken
Je moet bij de automaat overal op drukken
om ons allemaal te plezieren
Gaan we nu ook  internet bankieren
Je moet dan wel de code weten
Maar die ben ik weer vergeten

We werken nu allen digitaal
En de meesten vinden dat geniaal
Maar voor de ouder wordende mens
Zitten we daarmee aan de grens
Want  al die techniek gaat voor ons verloren
Kan ons echt niet meer bekoren.
Oud worden is in deze tijd, 

Nee, dat is geen kleinigheid.

© Mieke van den Tol

Lentegeluiden.

‘Ik ben zo blij, ik ben zo blij’!
De lammetjes dartelen in de wei.
De krokussen komen uit de grond en.....
De morgenstond heeft goud in de mond.

Een kievit vliegt aan mij voorbij.
Zij legde net haar eerste ei.
Een groene waas trekt over ’t land.
‘t Laat zien, hier is wat aan de hand.

De bomen kleuren lentegroen.
Het gras groeit welig in ‘t plantsoen.
En moedereend in al haar ijver,
voedt haar kuikens in de vijver.

De mensen openen hun ramen
en komen op het plein tezamen.
Genietend van de lentezon.
Zittend op een bankje op het gazon.

De lente zit weer in de lucht.
Zachte lucht, die de kou overbrugt
De struiken komen al in knop
en mens en dier leven weer op.

Lente, tijd van ’t nieuwe leven.
Dat  we opnieuw  mogen beleven.
Lente, wonderbaarlijk jaargetij,
Het maakt mij gelukkig en oneindig blij!

Mieke Batenburg - van den Tol