 |
 |
|
 |
 |
Heel veel gedichten heb ik al geschreven.
Mooie, vrolijke, verdrietige, gevoelige gedichten. Vaak gedichten uit het leven gegrepen.
Onder deze rubriek wil ik U graag er een aantal van laten lezen die ik om de zoveel tijd zal omwisselen voor andere gedichten.
Sinds januari 2014 ben ik lid van het dichterscollectief "De reizende dichters"
http://oogo.cultuurpleingo.nl/
Een dichtersgroep die actief is op het eiland Goeree/Overflakkee waar we optredens verzorgen en bij elkaar komen op de inspiratieavonden.
Vaak worden we uitgenodigd om kunstexposities aan te vullen met onze gedichten. Ik zou zeggen....ga eens kijken op onze website.
OP dit moment doen wij mee aan het project KunstKijk Op Goeree Overflakkee. Hieraan werken mee, kunstenaars en muzikanten van het eiland en ook de Reizende Dichters verlenen er hun medewerking aan. De kunstenaars maken een schilderij of beeldhouwwerk. De dichters maker er een passend gedicht bij en de muzikanten worden geïnspireerd en maken bijpassende muziek. A.s zaterdag 14 mei is het Nationale Molendag en zullen enkele dichters (waaronder ikzelf), gedichten voordragen voor het publiek. Afgewisseld met muziek en een rondleiding, beloofd het weer leuk te worden.
Ook aan de Havendagen van Middelharnis op 3 en 4 juni 2016 zullen wij onze medewerking verlenen. Gaat u eens kijken op de website van de dichters en zie die mogelijkheden die de dichters bieden voor optredens.
Met vriendelijke groet, Mieke van den Tol
============================================
Ochtendgloren
Goedemorgen, goedemorgen.
het is tijd om op te staan.
‘k wens u een goede dag
geen pijn en ook geen zorgen.
dan kunt u er weer tegenaan.
Laat deze dag u zeer bekoren
en geniet van elk moment.
wees blij, dan gaat er niets verloren
laat ons een vrolijk liedje horen.
dat brengt u in uw element.
Een goede dag, is wat ik u wens
met een beetje zonneschijn
en veel plezier in wat u doet
zonder veel verdriet of pijn.
ja, dán is het leven fijn.
CarpeDiem
© Mieke van den Tol
Mijn Eiland
Als op Goeree de molens draaien
de wind hun wieken om doet zwaaien
dan voel ik mij thuis
Als het riet langs de sloten meewaait in de wind
mij blij maakt door haar goudgele tint
dan voel ik mij thuis.
Als in de polder op het land wordt gewerkt
waardoor de hoop op een goede oogst
wordt versterkt,
dan voel ik mij thuis
Als aan de stranden de kinderen spelen
oud en jong zich nimmer vervelen
dan voel ik mij thuis
Als ik mij verheug op de prachtige dijken
met bloemen die de bermen bestrijken,
dan voel ik mij thuis
Als in het voorjaar de tulpen in bloei staan
de velden in vele kleuren op gaan
dan voel ik mij thuis
Als voorbij varende bootjes mij een groet toezwaaien
hun vriendelijke lach mij aan komt waaien dan voel ik mij thuis.
Thuis, op ons eiland, het mooie Flakkee
Ik ben er gelukkig en voel mij tevree
op dat eiland , omgeven door water en zee
Goeree - Overflakkee
©Mieke van den Tol
De dag dat de liefde begon.
Jij zong de sterren van de hemel
Ik zag je staan, daar in het licht
tussen dat mensengewemel
Met een stralende glimlach op je gezicht
Ik luisterde naar je warme stem
Mijn hart ging al wat sneller slaan
Je zong over haar en over hem
en over samen verder gaan
Ik luisterde en droomde
Zag al een toekomst voor mij
Samen in ons hutje op de hei
Terwijl de liefde binnenstroomde
We trouwden en vonden ons geluk
Kinderen werden ons geboren
Onze liefde kan niet meer stuk
We zullen altijd tezamen horen
Nu zing jij voor ons je lied
en brengt mijn hart in vervoering
Een lied van vreugde en verdriet
Tranen huil ik van ontroering
Samen zullen we verder gaan.
We kunnen het leven samen aan
En de zang zal onze drijfveer zijn
Onze liefde is groot en dat is fijn.
©Mieke van
den Tol
Januari 2015
Toneel
Mijn leven
is als een pijp kaneel
ik zuig eraan en krijg mijn deel
er waren vele mooie momenten
ik ben gezegend met talenten
Ook verdriet heb ik gekend
doch werd door liefde steeds verwend.
maar dat kon niet eeuwig duren
de dood was niet te besturen.
Verdriet heb ik leren te verwerken
weinigen konden dat aan mij merken
ik ging stilletjes mijn gang
dóórgaan was van levensbelang
Ik hulde mij in zwijgzaamheid
wilde mijn gevoel zeker niet kwijt
speelde daarom vaak toneel
droogde mijn tranen emotioneel
Het leven is een pijp kaneel
ik zoog eraan en kreeg mijn deel
vooral toch heeft het mij gegeven
een lang en gelukkig leven.
Mieke van den Tol.
9 mei 2015
Zuivere
klanken strelen mijn oor.
Geluiden om bij weg te dromen.
Heldere stemmen van het veelstemmig koor.
Laten de klanken tot mij komen.
De zaal heeft een fantastische akoestiek
Ik luister ademloos naar de muziek.
De schone klanken van orkest en koor.
Beminnen mijn ziel en mijn scherpe gehoor.
Ik raak in extase en sluit dan mijn ogen
Klanken om bij weg te dromen.
Geheel door emoties begeesterd,
heeft de muziek mij overmeesterd
Muziek is de moedertaal van het hart.
Het doet mij vergeten, al mijn smart.
Het is de balsem voor mijn wonden
Ik heb er vrede bij gevonden.
Mieke
Ouder
worden in deze
tijd
Heus dat is geen kleinigheid
Ik denk dan aan de telefoon
Bellen
kan niet meer
gewoon.
Je moet altijd bereikbaar wezen
met een mobieltje waar je ook op kan lezen
Heb je helemaal niets meer te vrezen.
Een treinkaartje kopen gaat niet lukken
Je moet bij de automaat overal op drukken
om ons allemaal te plezieren
Gaan we nu ook
internet bankieren
Je moet dan wel de code weten
Maar die ben ik weer vergeten
We werken nu allen digitaal
En de meesten vinden dat geniaal
Maar voor de ouder wordende mens
Zitten we daarmee aan de grens
Want
al die techniek gaat voor ons
verloren
Kan ons echt niet meer bekoren.
Oud worden in deze tijd,
Nee, dat is geen kleinigheid.
© Mieke van den Tol
Het lied van de zee
Aan zee droom ik de zoetste dromen
Ruisende branding streelt mijn oor
Ik laat de stilte tot mij komen.
De wind streelt zachtjes mijn gehoor
een wereld die mij toebehoor
Ik lig aan het strand zoetjes te dromen
laat mijn gedachten rustig gaan
zij zweven vooruit naar verre oorden
Voorbij de horizon en de maan
Een schip heft zich hoog, boven de golven
De wind speelt met haar een vrolijk spel
Zij duikt in de golven en komt weer naar boven·
een zeeman vol vertrouwen… We redden het wel
Ik hou van het water, ik hou van de zee
dat is al zo lang mijn lust en mijn leven
Die liefde neem ik steeds met mij mee
Zolang als het leven mij is gegeven
©Mieke van den Tol
50 jarig bestaan van de Grevelingendam
De Grevelingendam
In een ver verleden
Nu 50 jaar geleden
Is er een moment gekomen
Dat de Grevelingendam in gebruik is genomen.
Vanaf toen konden de mensen gemakkelijk
van het ene eiland naar het andere komen.
De verbinding tussen twee eilanden werd een feit. Na zoveel jaren….., werkelijkheid.
De minister opende met zijn sleutel
De poort die toegang bood tot de overkant,..
naar het vaste land.
Twee eilanden werden met elkaar verbonden
Dat was een plechtig moment
want de bewoners raakten uit hun isolement.
Eerst moesten zij maken, gebruik van een
boot
die voor hen de afstand ontsloot.
nu kunnen zij over een weg, die men
gemakkelijk afleg
Men is met de auto snel aan de overkant
voor werk en contacten op het vaste land
Meer werkgelegenheid bood zich aan
Omdat men gemakkelijk naar het vaste land kon gaan
en dat schept met de rest van Nederland een band
Men raakte wel wat vrijheid kwijt
Toeristen bezochten nu hun stranden
en het eiland verloor zijn eigenheid
Zij legden de rust op het eiland aan banden.
Maar brachten ook werkgelegenheid
We vieren vijftig jaar het ontstaan van de dam
Vijftig jaar verbondenheid en
betrokkenheid
We zien de toekomst blij tegemoet
Met voorspoed en welvaart in overvloed
en dat is goed…………..
©Mieke van
den Tol
Water, bron van mijn leven
Water, bron van mijn
leven
Woelige baren, heb ik bevaren.
eenzaam op de grote
levenszee.
stormen en regen, kwam ik er tegen
en zij voeren mij met zich mee.
Stormen heb ik steeds doorstaan.
ik ben vol vertrouwen verder gegaan.
de zee had het zo goed met mij voor
en leidde mij 't woelige water door.
'k Voel mij geborgen, zónder veel zorgen.
mijn scheepje bracht mij veilig weer thuis.
't trotseerde de golven, die ’t bijna bedolven.
en het was op zee vaak niet pluis.
De golven bezweken, als een woelige deken.
en brachten de zee weer tot rust.
de stranden, zij leken, de golven te breken.
alsof zij door een Engel waren gekust.
De westenwind heeft mij meegenomen.
en ik ben in een veilige haven aangekomen.
'k verwacht nog heel veel van het leven
in de tijd die mij nog is gegeven.
Mieke van den Tol
Man en vrouw, aan elkander gelijk.
hebben elkaar nodig, bewijst de praktijk.
geborgenheid zoeken zij bij elkaar.
zorgen daarom heel goed voor elkaar.
Hij doet de klussen en zij doet de was
hij zorgt voor ’t gezin, brengt geld in de kas.
zij kookt zijn prakje en wast zijn vuile sokken.
hij troost haar wanneer zij is geschrokken.
Zij hebben elkander het goede beloofd
‘t maakt niet uit wie er zich voor uitslooft.
zij willen elkander gelukkig maken
en hebben zodoende evenveel waarden.
Hij verbouwt met liefde het huis en de tuin.
zij loopt met stoffer en blik, ruimt al zijn puin.
samen kunnen ze de wereld aan.
en zullen tevreden verder gaan
© Mieke van den Tol
Ons rugzakje.
Wij allen dragen in het leven
een rugzak met ons mee
De ene zak draagt dan wat lichter
Een ander sjouwt er soms wel twee.
Allen hebben we te dragen.
Pijn en vreugde, maar ook verdriet.
We aanvaarden het in stilte
Niemand is er die het ziet
Soms wordt het ons te machtig
Kloppen we bij vrienden aan
Dan wordt de rugzak weer wat lichter
Het heeft ons even goed gedaan.
Lief en leed tezamen delen.
Niet verkroppen in je hart
Samen praten, samen huilen
Samen één, gedeelde smart.
--------Mieke van den Tol.-------
Ik kocht een niemendalletje Zo’n kittig klein gevalletje Mijn kontje paste er heel mooi in Ik had het heel goed naar mijn zin.
Mijn maatje zag dat alles aan Zag mij in mijn blootje staan Zijn lusten werden opgewekt want bijna niets was nog bedekt.
Dat kleine hippe tijgermodelletje Trok hij al ras van mijn blote velletje O wee, o wee, ik was de klos Heftig ging hij erop los.
Zou ik het nou nimmer leren? Ik kon me ook niet meer verweren. Niet dat ik dat zo erg nou vond Dat hij kneep in mijn blote kont.
======== Mieke
‘s Avonds voor het slapen gaan Ga ik voor mijn venster staan Ik zie de sterren en de maan Stilletjes laat ik mijn gedachten gaan
Die grote ster, is dat mijn vader? Zijn heengaan deed mij zo’n verdriet Wij stonden elkander heel erg nader Ik hoop dat hij mij nu ook ziet.
Die ster die straalt, is mijn mama Zij is lang met het leven doorgegaan Maar nu zie ik haar ster naast vader staan. Zij ging mijn vader achterna
En zie, die ster daar, hoog en fier Dat is mijn geliefde man Hij was mijn maatje, is ook hier Ik huilde toen ik afscheid nam.
Er staat nóg een ster Zie daar…..hij staat heel ver. Lang mocht hij niet bij mij zijn Het afscheid van hem, deed mij veel pijn.
Ik kijk naar de sterren en zie hen daar We waren zo’n gelukkig paar Maar de mens wikt en God beschikt Ik heb mij daarin nu geschikt.
Stil aan verzachte mijn diepe smart Aan hen die ik verloren had Vergeten zal ik hen nooit ofte nimmer van hen houden, zal ik immer.
Het geluk heeft mij nogmaals aangeraakt Ben uit het duister weer ontwaakt Nu zwerf ik weer langs ‘Heren wegen. Waar die ook mogen zijn gelegen.
Nu kijken we samen naar de sterren Naar onze geliefden, daar van verre We schenken hen een lieve groet en weten, het is nu weer goed.
Zij gunnen ons, ons nieuw geluk De liefde die ik nu weer pluk Het leven heeft weer nieuwe zin Er is opnieuw een nieuw begin.
Mieke B.
Waarom
Waarom is er in de wereld Zoveel oorlog en geweld Is het omdat een mensenleven Voor vele mensen niet meer telt?
Waarom heb ik zoveel vragen Die aan mijn geweten knagen. Omdat ik steeds weer zie gebeuren. Dat er zoveel mensen treuren.
Om het onrecht, hen aangedaan. Waar is hun recht dan om te bestaan? Waarom verschil tussen arm en rijk. Wij zijn toch immers, allen gelijk?
Honger hoeft men niet te lijden. Want voedsel is er in overvloed. Daar hoeven we niet voor te strijden. Waarom verdeelt men dat niet goed?
Omdat voor velen het geld belangrijker is. Daarom is er zoveel droefenis Bij mensen die met honger leven. Laten wij toch om hen geven!
Laten we delen wat wij hebben vergaard. Omdat het noodlot ons heeft gespaard Waarom blijf ik zitten met mijn vragen. En moeten zij alle leed maar dragen?
Er is in de wereld zoveel geween. Want honger en pijn heeft menigeen Maar laat ons proberen met elkander Te geven en delen met de ander.
Zodat er eens……..
Geluk en voorspoed zal zijn voor ons allen. Want dat is nu mijn grootste wens Dat er geen kanonnen meer zullen knallen. We zijn toch immers, allen…
Mens? ==========
…..Mieke B….
‘k voel mij verbonden met het leven met mijn geliefden en de zee Het leven heeft mij veel gegeven ‘k Voel mij daardoor heel tevree.
Mijn werkzaam leven is ’t verleden. ‘k Geniet nu van mijn ouden dag Ik kan mijn tijd weer vrij besteden ‘k Begin elke dag nu met een lach.
De jaren zijn zo snel vergleden. Mijn haren worden nu al grijs Ik denk met weemoed aan ‘t verleden. Toen ik gaf, mijn onschuld prijs.
Kind’ren werden mij geboren Zij zijn de paar’len van mijn bestaan Ik heb mijn onschuld toen verloren
Heb lief en leed met hen doorstaan.
‘k Voel mij met hen zozeer verbonden Weet mij door hen geliefd en bemind ‘k heb het geluk door hen gevonden Wij zijn allen, eensgezind
Nu ben ik oud en geniet van het leven Voel mij verbonden met al wat leeft Met alles wat mij is gegeven En wat het leven mij nog geeft
Mijn geluk heb ik gevonden In de rust van alledag Genezen zijn nu alle wonden Nu niets meer ‘moet’ en alles ‘mag’ .
+++++++++ ©Mieke B.
Het Brielse meer
Een scheepje vaart op ‘t meer en golfjes doen het deinen Statig zwemt de zwaan voorbij tezamen met haar kleinen. Ganzen gaan ruziënd tekeer
Een diepe, blauwe lucht Een zucht over het water en als een zacht gerucht, klinkt tussen het hoge riet ’t gezang van een Karekiet.
Het water is zo rein, je kijkt tot op de diepte. ’t Is heerlijk daar te zijn. Een Fuut kwam langs, en piepte.
Op ’t meer trekken de zwanen in colonne samen op De moederzwaan vooraan De jonge zwanen, erachter aan.
Hun lange halzen zoeken Tussen’ t kroos en waterpest zoeken en kijken in alle hoeken Naar al wat smaakt en eetbaar is voor een heerlijke feestdis.
Bij een goede temperatuur. en in de rust van de natuur is het fijn om hier te zijn en bij een heerlijk glaasje wijn genieten wij van het goede leven.
©Mieke Batenburg/van den Tol
Noot: Wij houden van het Brielse Meer en willen haar schoonheid behouden.
Vandaag zou ik willen zingen, willen dansen, willen springen De nieuwe dag is weer ontwaakt wat mij zo gelukkig maakt.
Het wonder is alweer geschied, een nieuwe dag waarvan ‘k geniet. De warme zon die mij begroet Haar warme stralen doen mij goed.
Vandaag wil ik blij zijn, wil ik vrij zijn ‘k Geniet van het wonder om mij heen van alle dingen, groot en klein De wond’ren rijgen zich aaneen.
Elke dag opnieuw genieten Van de schoonheid om ons heen. van boterbloemen en margrieten wonderen stapelen zich opeen
‘k Voel mij gelukkig en tevreden met alles wat het leven biedt. De jaren die al zijn vergleden en de wonderen in het verschiet.
===========Mieke===========
Bij het ochtendgloren en het krieken van de dag wordt een nieuwe dag geboren Die ik weer beleven mag.
'k Zie het zonlicht binnen schijnen. Ik moet nog wennen aan het licht dat gefilterd door de gordijnen mild schijnt in mijn aangezicht.
Ik rek mij uit en strek mijn benen. Energiek kom ik dan uit bed. De slaap is ineens verdwenen Als ik het raam heb opengezet.
Frisse lucht stroomt er naar binnen, 't Vervult mij met hernieuwde moed 'k wil deze dag opnieuw beginnen, en treedt haar daarom blij tegemoet.
Want vandaag, dat is de eerste dag Van de rest van mijn bestaan. en met een stralend, blijde lach. Zal ik blijmoedig verder gaan.
©Mieke Batenburg
Zal ik wel, of zal ik niet, de drempel overschrijden. Wat zal er zijn in dat gebied Vreugde, pijn of lijden.
Ik word genomen bij de hand Een helder licht dat mij verblind Wanneer ik daar ben aangeland, en ik mijn eindpunt vind.
Ik zie de schoonheid om mij heen en voel alleen maar liefde Ik ben niet langer meer alleen Niets dat mij nog griefde.
Ik zal die drempel overgaan en vrede ondervinden Mijn vrees zal ik doorstaan en ’t verblindend Licht daar vinden.
Ik wil die vrede binnengaan ontmoet daar mijn geliefden. Zij zijn mij eerder voorgegaan Iets dat mij zeer ontriefde..
=========Mieke B.==========
Als ik voor het slapen gaan, Kijk, naar de sterren en de maan Is het of ik je daar zie staan En je kijkt mij lachend aan.
Jij bent toen van mij heengegaan. Je kon het leven niet meer aan Rustig ben je in geslapen. En ik moest al mijn moed oprapen
Om mij er door heen te slaan, maar. als ik kijk naar de sterren en de maan. Zie ik jouw lachende ogen aan. Zij zeggen mij, vol vertrouwen door te gaan.
Gesteund door je lach en lief gebaar Heb ik vrede en weet je daar en hoewel ik je vreselijk mis Wens ik je de rust en vrede die daar is.
==========
Noot; Ik zal je nooit vergeten, mijn lief
Mieke B. 15 januari 2012
’t Grootste cadeau, aan ons gegeven. Is een gezond en gelukkig leven. Laten ons genieten van elke dag Zonder verdriet en zelfbeklag.
Winst en verlies staan naast elkaar Dat is nu eenmaal onafwendbaar Want waar men eerst verlies heeft geleden Blijkt de strijd straks alweer gestreden.
Men komt verloren uit de strijd Maar na verloop ven enige tijd Blijkt dat wat er is gebleven De moeite waard is om te leven.
Moeizaam pakt men de draad weer op Langzaam kruipt men uit het Slob Kijkt tegen ‘t leven anders aan en is met nieuwe moed, verder gegaan.
Men heeft verloren allerminst Want wat verlies was, wordt dan winst Gesterkt komt men dan uit de strijd en is tot actie weer bereid.
Vrede en vreugde valt ons ten deel. Verdriet en zorgen haast evenveel Maar als men alles op een weegschaaltje legt. Hebben we ’t in het leven nog niet zo slecht.
De moraal:
Laat bij zorgen en verdriet het hoofd niet hangen maar recht je rug en schouders en pak jezelf aan. Dan zal het tij zich keren en komen er weer betere tijden.
Mieke B.
Lente
De lente is begonnen. al is het nog wat fris. De kou haast overwonnen Als ik mij niet vergis.
De zon mag mij verwarmen Daar ben ik echt aan toe. Ik zal haar komst omarmen 'k wordt van die kou zo moe.
De zomer mag nu komen 'k Verheug mij op haar warme zon Daarvan wil ik nu al dromen 'k wou dat die zomer maar begon
© Mieke Batenburg
Vrijheid, blijheid!
Zo vrij zijn als een vogel, Zo blij zijn als een kind. Dat onder moeders vleugels Zo teder wordt bemind.
Zo ging ik door het leven. Liet hier en daar een traan. Maar op mijn eigen wieken, ben ik blijmoedig doorgegaan.
Zo, op mijn eigen vleugels., Zwevend in de wind . Hanteer ik streng de teugels. Wil ik blij zijn, als een kind.
========================
Mieke Batenburg, 23 juli 2011
Ik ben een mens van vlees en bloed ‘k Probeer te leven zoals het moet Met hart voor alles wat er leeft Hetgeen mij zoveel vreugde geeft.
Het leven lacht mij tegemoet Met elke dag die ik begroet ‘ k Probeer te denken aan een ander Steun te geven aan elkander.
Maar…………,
ik ben slechts een mens van vlees en bloed en ook al weet ik hoe ik leven moet. Gaat het niet altijd zoals ik wens Maar ach……..ik ben ook maar….
Gewoon, een mens! ==================================
©Mieke Batenburg
www.MiekesPlekje.nl
Vandaag is het de eerste dag, van de rest van mijn bestaan. Ik denk zo vaak : 'Hoeveel van die dagen, zou ik nog mogen gaan?'
Elke dag een nieuwe kans en ied're dag opnieuw een feest. 'k Beleef die dag weer onbevreesd. en weet ik leef en héb geleefd! Het is een fijne dag geweest.
Morgen is er wéér zo'n dag. Is dàn de eerste van mijn bestaan. 'k beleef weer vele avonturen en zal vol vertrouwen verder gaan.
Nieuwe uitdagingen - nieuwe kansen 'k Ga er lekker tegenaan Ik lach en zing, 'k zou willen dansen. Géén dag wil ik meer overslaan.
'k Zie de toekomst zonnig tegemoet 'k Tel mijn zegeningen, in overvloed. Ik kan de hele wereld aan Wil midden in het leven staan.
'k Ben dankbaar voor 't verleden Maar meer nog voor het heden. Het leven is mooi, voor wie 't wil zien. Ik krijg meer, dan dat ik verdien.
Dank U Heer!
Het Turkse fruit laat ik in Turkije, want dat vind ik te pikant. En aan die stomme vrijpartijen heb ik vreselijk het land (;<))
Ik hou wel veel van Goudrenetten. Die verstikken mij in haar netten. En met een heerlijk stuk meloen wil ik het ook wel graag eens doen.
De druiven smaken wonderwel. Ik heb ze ’t liefste zonder vel. Zo’n sappige druif streelt dan mijn mond. Terwijl het sap mijn lippen vond.
Van Dadels, vijgen en zo meer, Raak ik bezeten, telkens weer! En van die zachte Kiwi’s en olijven, komt het genot naar bovendrijven .
De peer smelt zalig op mijn tong, wanneer zij bij mij binnendrong Het heerlijk vlees is zo pikant. Het sap druipt zomaar van mijn hand.
Perziken en abrikozen, doen mij soms verlegen blozen. ’t Is de vorm die mij wat doet en dat is niet altijd goed.
Fruit prikkelt steeds mijn zinnen. Ik voel mij dan zo goed van binnen. Het leven heeft mij veel gegeven. Een lang, gezond en gelukkig leven.
MiekeBatenburg/van de Tol
Vogels. Zij vliegen naar het licht. Maar waar is de zon! Gevlogen?
=======
Wind. Donkere wolken Kopjes op de golven Water waait over de boot Dreiging!
Twee elfjes. Gemaakt naar het op dat moment onrustige weer.
Vakantie Dierenleed
Vacantietijd is aangebroken. Koffiers worden ingepakt. In menig gezin wordt dan gesproken. Hoe leggen wij dit jaar contact?
Met mensen die voor Fikkie zorgen voor een redelijke prijs. ’t Moet wel geregeld zijn vóór morgen Want dan gaan wij fijn op reis.’
Zo’n huisdier is dan problematisch, want waar laat je nou zo’n beest? En ook het zoeken naar logies is helaas voor niets geweest.
Dan maar spullen in de wagen en het hondje gaat braaf mee Nog enkele verwachtingsvolle dagen dan zijn we heerlijk aan de Zee.
Op de Camping aangekomen, blijkt dat honden niet welkom zijn. Dan maar snel een besluit genomen Al doet het wel een beetje pijn.
Ze brengen Fikkie naar het naaldbos en zoeken daar een schaduwplek Geven hem water en ook nog wat brokken en hopen dat iemand hem heel gauw ontdek’
Dan wordt er snel weer gas gegeven en zijn zij van hun probleem verlost en Fikkie is bibberend achtergebleven Het probleem heeft gelukkig geen geld gekost.
Verdrietig kijkt Fikkie om zich heen Waarom heeft men hem dat aangedaan Eenzaam is hij, en zo alleen Zijn baasje liet hem zomaar staan.
Vastgebonden aan een boom lijkt het haast een boze droom. Een dier verdient toch na jaren trouw Dat het baasje van hem hou?
Mensen denk toch aan uw dieren Wanneer u met vakantie gaat
Laat ook hen vakantie vieren en zet uw hondje niet op straat.
©
Mieke Batenburg.
De klok is weer vooruit gezet Ik kwam wat vroeger uit mijn bed, Maar dat leed was gauw geleden. ‘k Ben met dit stelsel best tevreden.
De zomertijd is ingegaan. en dat idee staat mij wel aan Het blijft nu dus wat langer licht Ik kijk de zomer in ’t gezicht
Al wat leeft richt zich dan op Bomen, struik en rozenknop. Mens en dier zijn allen blij De zomerzon komt dichterbij.
Mieke Batenburg, 29-03-2009
Het leven is goed in het Brabantse land
Het leven is goed in het Brabantse land, Daarmee is dus helemaal niets aan de hand. Het enigste dat ik zo vrees’lijk mis. Is dat de liefde in mijn leven is!
Ik wil mij koest’ren in jouw armen. Mijn hart aan jou verwarmen! ‘k Wil verzinken in jouw blik! Daar nooit meer uit ontwaken, dàt wil ik!
‘k Wil weer vlinders voelen in mijn buik. Alsof ik zómaar in het diepe duik. Nooit meer ontwaken, slechts samen zijn!! God, wat is het leven fijn!
Het zijn nu nog slechts ‘dromen’. Zal het er werkelijk weer van komen? Dat de liefde mijn pad weer kruist? En dat mijn bloed weer in mij bruist?
Want ons is het leven gegeven, Om gelukkig te zijn én de liefde te beleven. Ik wil LEVEN voor honderd procent! En kunnen zeggen…… Ik heb het leven gekend!
©Mieke Batenburg
Beeldende kunst is iets dat mij boeit
en dat gestaag onder mijn handen groeit.
Ik maak een Picasso, dan een Van Gogh
Ik zie het melkmeisje van Rembrandt van Rijn.
Ja, naar beeldende kunst kijken vind ik fijn.
Of de Kunstenaar nu groot is of klein.
Vocale kunst trekt mij ook aan.
Naar elk concert wil ik graag gaan.
Of het nu swingende jazz is of klassiek.
Ik hou van de meeste soorten muziek.
Een goed orkest kan ik ook van genieten.
Daar laat ik iets anders dan gaarne voor schieten.
Schrijven en dichten is een verhaal apart Daaraan heb ik verloren mijn hart Als in elke kunst kun je er je gevoelens in kwijt Ik schrijf over de liefde, maar ook over eenzaamheid. Over vrijheid en waarheid en ook over de eeuwigheid Nee van deze hunkering naar poëzie heb ik nimmer spijt.
Dan is er een Kunst die ik niet mag vergeten, Daarin bijt ik mij vast en geniet, zeker te weten. Het is de Levenskunst die ik geniet en die mij al wat ik nodig heb biedt. Geen kunstenaar die Hem evenaart. Die Levenskunst is mij het meeste waard.
©Mieke Batenburg,Mei 2004
Dit gedicht schreef ik kort na het overlijden van mijn lieve man. Ik moest vandaag sterk aan hem denken toen ik dit gedichtje tegen kwam op mijn digitale boekenplank ===============
Het licht van de hoop.
Jij was mijn hoop mijn lief. jij was mijn heldere licht, dat haar stralen liet schijnen in mijn geheven aangezicht.
Toen ging jij van mij heen en ik bleef hulpeloos alleen. Mijn hoop, mijn liefde, mijn licht was voor de tijd gezwicht.
Soms kijk ik zoekend omhoog, en zie dan weer dat stralend licht. Dan weet ik, jij bent daar, en denk dan: 'Was IK daar maar'.
Maar zie ik dan weer om mij heen dan weet ik, ik bén niet meer alleen. Ik zie jou zuiver in mijn geest, Alsof je altijd bij mij bent geweest.
Jij zegt mij: 'kind wees blij, en treur niet meer om mij. Waar ik nu ben, is het zo goed. Leef, geniet, en doe wat je doen moet.'
'Tel je zegeningen, er zijn er zoveel. Geluk en voorspoed worden je deel. De zon zal voor jou weer gaan schijnen en verdriet en zorgen laten verdwijnen.'
'Aan de horizon zal straks het licht, haar stralen aan jou weer schenken, en ik zal vanaf mijn plaats in het heelal met ínnige liefde aan je denken.
'Leef, mijn lief en heb vertrouwen. Durf aan je toekomst opnieuw te bouwen. Ik zal er altijd voor je zijn, Op een afstand; blijf jij altijd "mijn".
Leef vooral voor de kind'ren, maar leef ook voor mij! Leef voor de hele wereld, en maak mij weer gelukkig en blij!'
'Wordt weer een gelukkig mens dat is mijn allergrootste wens. En als jouw tijd gekomen is Dan volgt onze verbintenis.'
'Tot dan, geniet van het leven, want dat is toch zo fijn. Ik blijf op je wachten, eens zul je weer bij mij zijn.'
===========================================================
Noot: een diepe dankbare gedachte aan hem, die ik nooit vergeten zal.
©Mieke Batenburg, Januari 2004
Waarom wij voor de vrede zijn
Ik zie een kindje, neergeveld Door oorlog en natuurgeweld. Een moeder die wanhopig huilt Tranende ogen, uitgepuild.
Ik zie de beelden op ’t journaal Mensonterend allemaal. Wat kan ik doen, achter mijn buro ’k Zie de beelden op mijn video.
Een verdrietige vader In zijn armen een kind De dood komt al nader van ’t kind dat hij bemint.
Voor hem was geen eten Hij werd door de wereld vergeten ’t Sterft daar een ellendige dood Voor hem was er de hongerdood.
Mensen van het minst allooi. Beroven hun wanhopige prooi Plunderend in huis en haard Voelen zij zich in ’t minst bezwaard.
Het leven gaat gewoon weer door Wat doen wij voor dit armenkoor? Zij hebben recht op een beter leven Dat zou ik hen zo graag willen geven.
Moge toch eens de vrede komen Die aan zovelen is ontnomen. Stop agressie en geweld Biedt liefde en vrede, dàt is wat er enkel telt.
©Mieke Batenburg
Toen
Toen is toen. En Nu is nu. Toen is het verleden, en Nu het dagelijks heden.
Wat Toen gebeurd is ging voorbij. Is niet belangrijk meer voor mij. Ik richt mij nu dus op het heden. Wil daar mijn aandacht aan besteden
De toekomst ligt nog in ’t verschiet. Wat die mij brengt, weet ik nog niet. Nu is de tijd waarin wij leven. Zolang die ons nog is gegeven.
Mieke Batenburg 28 februari 2011
Zondagmorgen
Zondagmorgen, neem ik mijn gemakkie
Zondagmorgen, heb ik het naar mijn zin
Zondagmorgen, neem ik eerst een bakkie
Een heerlijk kopje koffie wil er dan wel in.
Daarna ga ik eerst eens heerlijk douchen
'k Neem daarvoor rustig, ruim de tijd
'k Knuffel dan mijn allerliefste poezen
en geniet van hun aanwezigheid.
Zondagmorgen; kan ik zo genieten
Neem een broodje ei bij het ontbijt.
Kijk naar het gekroel van mijn parkieten
en ben tevreden met het leven dat ik leid.
Zondagmorgen; Ga ik dan naar buiten
Zoek de zon op en geniet van de natuur.
'k Hoor de vogels in de bomen fluiten.
Ja, alles daar is zuiver en zo......puur!
Onder de bomen is het dan goed toeven
'k Vlij mij neer op 't mollig, groene mos
Ik kan de rust en sfeer daarbij goed proeven
'k Voel mij blij en 't maakt mijn zorgen los.
Zondagmorgen, is een moment van vrede
'k Kan de nieuwe week weer rustig aan.
'k Recht mijn rug en neemt die vrede mede
om tevreden en gesterkt weer verder te gaan.
©Mieke Batenburg, 2004
Ik zou zo graag willen,
Dat
de rijken de armen voeden Dat de honger in de wereld wordt gestild. Dat er géén oorlogen meer woeden. Dat er géén geld meer wordt verspilt.
Ik zou zo graag willen,
Dat
er eten is voor iedereen , Dat er een dak is boven ieders hoofd. Dat er alléén maar vreugde is en géén geween. Dat de één de ander niet meer berooft!
Ik zou zo graag willen
Dat
er niet zovelen moeten sterven. Dat ieder de medicijnen betalen kan. Dat we ons geweten niet hoeven te verbergen. Dat in héél deze wereld, een jongen kan worden; een màn!
Daarom
Wil ik U allen vragen, Te bidden voor onze medemens. En, gezamenlijk hun leed te dragen. Dàt is nu mijn grootste wens.
Daarom,
Wens ik U allemaal het beste. Liefde, vreugde en zo meer. Laten wij, uit het rijke Westen. Zorgen voor een goed beheer.
Van de aarde, ons gegeven, Door onze Goede Lieve Heer. Ieder mens heeft recht van leven. Dàn komt ook de vrede weer!
©Mieke Batenburg
Het concert des levens.
Van het concert des levens,
krijgt niemand een program. Dat werd mij meteen al duidelijk, toen ‘k op deze wereld kwam.
Het was kouder dan ‘k gedacht had Moeders schoot was heerlijk warm. ’k Werd gemeten met een meetlat. Liefdevol in vaders sterke arm.
Een wereld ging er voor mij open Aarzelend deed ‘k mijn eerste pas. ’k Leerde praten, ‘k leerde lopen. ’k Deed in de pot mijn eerste plas.
Ik werd groter, moest ervaren Dat soms een wens niet werd vervuld. ’k leerde daardoor zelf te sparen Voor die felbegeerde, katapult.
In de rest van mijn mooie leven, Kende ik verdriet maar ook geluk. ’k Heb geleerd mijzelf te geven. Het Is de dag: die‘k nu nog pluk!
Nu ik ouder ben, wil ik weten Wat er nog ligt, in het verschiet? Waarop zou ’k nog durven hopen? Eerlijk gezegd; ik weet het niet!
’k Weet wél dat ’t concert des leven. Met haar onduidelijke program. Mij dat gene heeft gegeven. Waarvoor ‘k op deze wereld kwam.
© Mieke Batenburg
Het zijn zo vaak de kleine dingen
't Zijn de kleine dingen.
't Zijn de kleine dingen die mij boeien De vruchten die aan de bomen groeien De kuikentjes en lammetjes in de wei, dan voel ik mij zo vrij en blij.
't Zijn de kleine dingen die mij raken, De mussen kwet'rend op de daken. De eendjes zwemmend in de sloot. een kind dat verkruimelt een stukje brood.
't Zijn de kleine dingen die mij behagen De wind die de golfjes op het water plagen Zij steken hun kopjes hoog in de wind en spelen met 't scheepje als een blij, vrolijk kind.
't Zijn de kleine dingen in het leven die mij nog het meeste vreugde geven. Een opa die wandelt met een kleinkind en oma die een nieuw spelletje verzint.
't Zijn de kleine dingen die ik bewaarde. De prulletjes en herinneringen die ik spaarde. Zij zijn mijn allergrootste schat dat ik ooit in mijn leven heb gehad.
Zoveel kleine dingen maken mij rijk Dat is mij bewezen in de praktijk. 'k Tel nu vandaag al mijn zegeningen. en voel mij gezegend met de kleine
dingen.
MiekeBatenburg- van den Tol
Langs Neer'lands wegen.
Wij wandelen langs paden en wegen en komen van alles zo tegen. een boer en zijn vrouw, een stier aan een touw, en een haas op de vlucht in de regen.
Wij komen langs paden en wegen en komen van alles zo tegen. Een boerenkar geladen met stro. een nozem met een keiharde radio En een mooi bloeiende Gouden regen
Wij zwerven langs paden en wegen en komen van alles zo tegen. Een zwerver die vraagt om wat geld Een vader die moeder even belt Ook een hond door zijn baas aangeregen
Wij fietsen langs paden en wegen En komen van alles zo tegen Een vrouw met een kind in de wagen Peuters die haar aandacht vragen Een verliefd stel dat in ‘t gras is gelegen.
Wij rijden langs paden en wegen en komen van alles zo tegen. Een koe en een paard Een man met een baard Een ruiter die op is gestegen
Zo gaan wij langs paden en wegen en komen van alles zo tegen Want waar wij ook gaan en waar we ook staan. We hebben genoten, terdege!
Mieke Batenburg van de Tol
Op internet maak je vrienden
Mijn Vriend.
De dag dat ik je heb ontmoet
Herinner ik mij nog, al te goed.
Het was in dat aardige café
Dat jij maakte, je entree.
We kenden elkander via ’t net.
Van de mailgroep en de chat.
We wilden elkaar zo graag ontmoeten
en persoonlijk eens begroeten.
Het was een wonderlijk moment
mensen te zien, die je niet kent.
In dat gezelschap, was ook jij
Je vrolijkheid maakte mij blij.
We raakten samen in gesprek
Aan gespreksstof geen gebrek.
Sinds die tijd ben jij mijn vrind.
Is het vriendschap dat ons bindt.
Bedankt dat jij mijn vriend wilt zijn.
Voor alle dingen, groot en klein.
Voor je begrip en voor je steun.
Jij bent de schouder, waar ‘k op leun.
Al zijn we dan ook niet een paar
we geven heel veel om elkaar.
Staan voor elkander altijd klaar.
en dat duurt nu al, menig jaar.
===========Mieke B.==========
Poëzie
Zolang we de poëzie beminnen en er dichters zijn die hen bezingen geluk en vreugde zijn dan mijn.
Zolang de dagen zich vullen met louter vreugde en de wereld zich verheugt om alle mooie dingen
Zolang zal ik genieten van de vrede om mij heen en ben ik niet meer zo alleen.
Mieke Batenburg van den Tol
De spiegel van het leven
Kijk ik in de spiegel van het leven. Kijk ik in de spiegel van mijn hart. Het blijft mij alles om het even. Ieder mens is anders en... apart!
Zie ik dan de minder goede dingen. Weet ik dat ook dàt bij 't leven hoort. 'k Spiegel mij in mijn herinneringen. Zij leven in mijn herin'ring voort.
Elke dag een feest van nieuw beleven. Het geeft mijn leven nieuwe glans. 'k Voel mij daarom sterk gedreven, We krijgen weer een nieuwe kans.
'k Wens u allen steeds het goede Veel geluk en nog zóveel meer!! Méér nog dan men kan bevroeden. Liefde en vriendschap in een goede sfeer.
Mieke Batenburg van den Tol
Lente
De lente is begonnen. al is het nog wat fris. De kou haast overwonnen Als ik mij niet vergis.
De zon mag mij verwarmen Daar ben ik echt aan toe. Ik zal haar komst omarmen 'k wordt van die kou zo moe.
De zomer mag nu komen 'k Verheug mij op haar warme zon Daarvan wil ik nu al dromen 'k wou dat die zomer maar begon
Mieke Batenburg-van den Tol
============
🤒
Surfend op het World Wide Net heb ik vaak de grootste pret. 'k Ontmoet er vrinden en vriendinnen 'k Verzet mijn gedachten en mijn zinnen.
'k Vind er humor en zo meer 'k Informeer mij over 't weer. 'k Lees daarnaast ook alle kranten en weet op internet van wanten.
En komen er soms vrienden eten,
wil ik vaak nog even weten.
wat 'k voor hen op tafel zet Dan ga ik even naar de Chat.
Een recept is gauw gevonden en in slechts luttele seconden, Is mijn keuze reeds gemaakt. 'k Hoop dat het mijn gasten smaakt.
Bij Culinair.nl weten ze wel Hoe ik de rozijnen wel. 'k kijk nog even bij NS Reizen naar de route en de prijzen.
Het 'W,W,W, kan ik niet missen. 'k Kan mij nu niet meer vergissen. Want ik zoek het even snel, in de zoekmachine..,
Die weten het wel!
© Mieke Batenburg - van den Tol
Mijn hart raakte in vuur en vlam Zodra jij in mijn leven kwam. De vonken vlogen er vanaf ’t was Cupido die ons omgaf.
We liepen aan het witte strand, Innig gelukkig, hand in hand. en bij de ondergaande zon was jij het die mij overwon.
Wij waren jong nog en zo pril. Dat maakte duidelijk verschil Gelegen in het warme zand. Belanden wij in sprookjesland.
Oud geworden en ook grijs brengt Cupido ons van de wijs. Het vuur is nog niet opgebrand. De liefde staat daarvoor garant.
Mieke Batenburg van den Tol
Ouder
worden in deze tijd
Heus dat is geen kleinigheid
Ik denk dan aan de telefoon
Bellen kan niet meer gewoon.
Je moet altijd bereikbaar wezen
met een mobieltje waar je ook op kan lezen
Heb je helemaal niets meer te vrezen.
Een treinkaartje kopen gaat niet lukken
Je moet bij de automaat overal op drukken
om ons allemaal te plezieren
Gaan we nu ook internet bankieren
Je moet dan wel de code weten
Maar die ben ik weer vergeten
We werken nu allen digitaal
En de meesten vinden dat geniaal
Maar voor de ouder wordende mens
Zitten we daarmee aan de grens
Want al die techniek gaat voor ons
verloren
Kan ons echt niet meer bekoren.
Oud worden is in deze tijd,
Nee, dat is geen kleinigheid.
© Mieke van den Tol
Lentegeluiden.
‘Ik ben zo blij, ik ben zo blij’! De lammetjes dartelen in de wei. De krokussen komen uit de grond en..... De morgenstond heeft goud in de mond.
Een kievit vliegt aan mij voorbij. Zij legde net haar eerste ei. Een groene waas trekt over ’t land. ‘t Laat zien, hier is wat aan de hand.
De bomen kleuren lentegroen. Het gras groeit welig in ‘t plantsoen. En moedereend in al haar ijver, voedt haar kuikens in de vijver.
De mensen openen hun ramen en komen op het plein tezamen. Genietend van de lentezon. Zittend op een bankje op het gazon.
De lente zit weer in de lucht. Zachte lucht, die de kou overbrugt De struiken komen al in knop en mens en dier leven weer op.
Lente, tijd van ’t nieuwe leven. Dat we opnieuw mogen beleven. Lente, wonderbaarlijk jaargetij, Het maakt mij gelukkig en oneindig blij!
Mieke Batenburg - van den Tol
Zal ik wel, of zal ik niet, de drempel overschrijden. Wat zal er zijn in dat gebied Vreugde, pijn of lijden.
Ik wordt genomen bij de hand Een engel leidt mij rond Tot ik daar ben aangeland, waar ik mijn eindpunt vond.
Ik zie schoonheid om mij heen en voel alleen maar liefde Ik ben niet langer meer alleen Niets dat mij nog ontriefde.
Ik wil die vrede binnengaan Ik onmoet ook mijn geliefden. Zij zijn mij eerder voorgegaan Iets dat mij zeer ontriefde..
Ik zal die drempel overgaan en vrede ondervinden Mijn vrees zal ik doorstaan om ’t verblindend Licht te vinden.
======Mieke Batenburg - van den Tol=======
|
|
 |
|
|
|
|
Als ik het kan, kunt u het ook! Veel succes
|
|
Hallo!
Probeer uw eigen website te maken, net als ik!
Het is makkelijk en u kunt het gratis proberen
ADVERTENTIE
|