Toelichting

Verstrikt land

Italië trilt
het kreunt en rommelt
huizen en bomen
worden opgetild.

hij   zoekt zijn   beminden  
daar   tussen het puin
verwoed graaft hij verder
kan hij ze   vinden?

bedolven onder stenen
treft hij ze aan
gewond en   gehavend
  aan arm en   benen

land op de breuklijn
hoe lang zal het duren
dat   door al dat geweld
Italië straks verdwijnt

© Mieke van den Tol,
november 2016

Herfstwandeling

Wind en regen
kom ik tegen.
mijn haren worden nat.

Helse stormen.
die bomen vervormen.
kom ik tegen op mijn pad.

Maar ondanks die regen
en kletsnatte wegen
geniet ik bij iedere stap.

Ik ruik de heerlijke geuren.
zie ontelbare kleuren,
in dit mooie herfstlandschap.

Met vreugde vervuld
en eindeloos geduld
geniet ik van de natuur.

De wereld is mooi
met haar kleurrijke tooi.
in het vroege morgenuur.

Mieke van den Tol

Moe gestreden
stil geleden
lig jij daar terneer
‘k richt mijn bede
“rust in vrede”
tot ons Lieve Heer 

Van pijn bevrijd
het was je tijd
ging jij van ons heen
vervuld van smart
met gebroken hart
bleef ik hulpeloos alleen 

Maar ‘k recht mijn rug
en blik terug
naar de dagen van weleer.
dat groot geluk
kan niet stuk
zegt mijn Lieve Heer

De Heer neemt en   geeft
maar onze liefde leeft
in onze harten voort
de tijd heelt mijn smart
en mijn gebroken hart
terwijl het licht aan de horizon gloort 

De zon zal weer gaan schijnen
en mijn verdriet verdwijnen
Want eenmaal komt de dag
dat tranen verdrogen
in mijn moede ogen
en begin ik weer de dag
met een lach.

De herinnering zal blijven
en ’t verdriet verdrijven
Mijn hart vind de nodige rust
Want vanuit Den Hoge
rusten jouw ogen
op mij, die in ’t noodlot berust

 ©Mieke van den Tol

Het lied van de zee

Aan zee droom ik de zoetste dromen
Ruisende branding streelt mijn oor
Ik laat de stilte tot mij komen.
De wind streelt zachtjes mijn gehoor
een wereld die mij toebehoor

Ik lig aan het strand zoetjes te dromen
laat mijn gedachten rustig gaan
zij zweven vooruit naar verre oorden
Voorbij de horizon en de maan

Een schip heft zich hoog, boven de golven
De wind speelt met haar een vrolijk spel
Zij duikt in de golven en komt weer naar boven·
De zeeman roept,   vol vertrouwen…
“We redden het wel”.

Ik hou van het water, ik hou van de zee
dat is al zo lang mijn lust en mijn leven
Die liefde neem ik steeds met mij mee
Zolang als het leven mij is gegeven

  ©Mieke van den Tol

Dichterlijke gevoelens

Een dichter brengt licht in het menselijk hart
hij wil u even zijn warmte geven
en u zijn gevoelens laten beleven.
zo wordt er een gedicht geboren

een dichter brengt licht in het menselijk hart
hij tracht de lezer te bekoren

een dichter brengt licht in het menselijk hart
hij wil u even zijn warmte geven

Mieke van den Tol

Het licht…

verlicht mijn aangezicht
verblijdt mij

Het licht…

open mijn hart
slok op mijn smart

Het licht…

wat moet ik zonder

Het licht?

Herinneringen

Herinneringen…
mooie momenten
die voorbij gingen

Herinneringen…
souvenirs - bewaard gebleven
uit het verleden

Herinneringen…
waar ik mijzelf ontmoet
waarbij ik rust vind

Herinneringen…
die ik koester
waarbij ik schuil

Herinneringen

© Mieke van den Tol
07-03-2016

Ik zou zo graag willen,

Dat de rijken de armen voeden
Dat de honger in de wereld wordt gestild.
Dat er géén oorlogen meer woeden.
Dat er géén geld meer wordt verspilt.

Ik zou zo graag willen.

Dat er eten is voor iedereen ,
Dat er een dak is boven ieders hoofd.
Dat er alléén maar vreugde is en géén geween.
Dat de één de ander niet meer berooft!

Ik zou zo graag willen

Dat er niet zovelen moeten sterven.
Dat ieder de medicijnen betalen kan.
Dat we ons geweten niet hoeven te verbergen.
Dat in héél deze wereld,
een jongen kan worden; een màn!

Daarom wil ik U allen vragen,
Te bidden voor onze medemens.
En, gezamenlijk hun leed te dragen.
Dàt is nu mijn grootste wens.

Daarom, Wens ik U allemaal het beste.
Liefde, vreugde en zo meer.
Laten wij, uit het rijke Westen.
Zorgen voor een goed beheer.

Van de aarde, ons gegeven,
Door onze Goede Lieve Heer.
Ieder mens heeft recht van leven.
Dàn komt ook de vrede weer!

©Mieke van den Tol

Het land der Senioren

In het land der senioren
waar wij allen toe behoren
Is het leven zo slecht nog niet
Zolang men er nog intens van geniet.

In het land der senioren
Waar men zijn beperking kent
Gaat onze toekomst niet verloren
Genieten we van elk moment

In dat land der senioren
waar men zich zelve in herkent
Zal men zich niet zo snel storen
aan een anders mankement.

Met de jaren komen de gebreken
Maar daar zitten wij niet mee
Wij laten nog immer van ons spreken
en accepteren onze pijnen gedwee

Wij werken aan onze eigen toekomst
en zien daarom niet werkloos toe
Beoordelen kritisch de uitkomst
Van dat politiek gedoe.

In het land der senioren
en dat is een fenomeen
Gaat onze stem nimmer verloren
Daarvoor zijn wij met teveel.

We waken voor een leefbaar leven
Voor de mens en voor al wat leeft
Voor een wereld  ons gegeven
en ieder mens recht van leven heeft.


 © Mieke Batenburg
 

Ik weet niet wat ik heb gezaaid.

Ik weet niet wat ik heb gezaaid.
maar wat ik oogst is énkel vreugde.
de levenswind heeft mij gebracht,
waar ik mij zozeer op verheugde.

Ik roerde in het levensvat,
het kwaad en verdriet naar onder.
de Heer draaide aan mijn levensrad,
en zie, dat was nu zo bijzonder.

Want aan de horizon gloorde 't licht.
een nieuwe morgen brak weer aan.
en met wat mij gebleven is,
ben ik blijmoedig verder gegaan.

© Mieke Batenburg, 11 juli 2004